اهمیت یتیم‌نوازی در دین اسلام و قرآن
امام صادق(ع) می‌فرمایند: هر کس بخواهد مشمول رحمت خداوند گردد و وارد بهشت شود... باید نسبت به یتیمان دلسوز و مهربان باشد.
در هر جامعه‌ای کودکانی هستند که والدین خود را که بر اثر عوامل گوناگی از دست داده‌اند و به دلیل تنهایی به ناچار به مراکز بهزیستی سپرده شده‌اند.
خدا در مورد یتیم نوازی در قرآن می فرماید:
«لَیسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آَمَنَ بِاللَّهِ وَالْیوْمِ الْآَخِرِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیینَ وَآَتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَالْیتَامَى وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ ....؛ نیکوکاری آن نیست که روی خود را به سوی مشرق و [یا] مغرب بگردانید بلکه نیکی آن است که کسی به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب [آسمانی] و پیامبران ایمان آورد و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان و گدایان و در [راه آزاد کردن] بندگان بدهد.» آیه 177 سوره بقره
در این آیه که خداوند مصادیق برّ و نیکوکاری را می‌شمارد، یتیم نوازی را پس از ایمان به خدا و روز جزا و ایمان به پیامبر و کتاب‌های آسمانی و ملائکه ذکر می‌کند و این اهمیت جایگاه این مسئله را می‌رساند.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نیز که پیام آور رحمت و رحمةللعالمین است و خود نیز طعم یتیمی را چشیده است نسبت به این موضوع شدیدا توصیه کرده است و مردم را به سرپرستی یتیمان سفارش می کند و می فرماید «مَنْ عَالَ یتِیماً حَتَّى یسْتَغْنِی أَوْجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ بِذَلِکَ الْجَنَّةَ کَمَا أَوْجَبَ لآِکِلِ مَالِ الْیتِیم؛ هر کس یتیمی را سرپرستی کند تا آنکه بی‌نیاز گردد خداوند به سبب این کار بهشت را بر او واجب می سازد، همچنان که آتش دوزخ را بر خورنده مال یتیم واجب ساخت است.»
همچنین حضرت می‌فرمایند: «أتحب أن یلین قلبک و تدرک حاجتک؟ ارحم الیتیم و امسح رأسه و اطعمه من طعامک یلین قلبک و تدرک حاجتک؛ آیا دوست داری دلت نرم و آرزویت برآورده شود؟ بر یتیم ترحم کن و دست محبت بر سر او بکش و از غذای خود به او بخوران تا قلبت نرم و حاجتت روا گردد.»
اسلام در رتبه اول بستگان نزدیک را مسئول سرپرستی یتیم دانسته است و در صورت عدم وجود بستگان نزدیک، جامعه و دولت اسلامی است که باید عهده‌دار این مسئولیت گردد.
آنچه انتظار می‌رود این است که در کشور اسلامی، یتیمان، دوش به دوش سایر فرزندان در آغوش خانواده‌ها تربیت شوند و به قدری به آنان محبت شود که احساس تفاوتی بین خود و سایر فرزندان ننمایند.
